NEVER ENDING STORY

Al tijden voel ik me aangetrokken tot kunstenaars die met circulariteit als thema bezig zijn, bijvoorbeeld Anselm Kiefer. Geboren in het laatste jaar van de oorlog heeft hij met zijn familie de eerste maanden van zijn leven in het bos doorgebracht. Schuilend voor de bombardementen en het geweld. Als kind speelde hij tussen de vliegtuigwrakken en zag hoe daar een jaar later weer mos op begon te groeien en hoe er bloemen en beestjes een nieuw thuis vonden tussen de chaos. De grootste ellende is meteen ook weer een voedingsbodem voor nieuw leven.

IN THE END IS THE BEGINNING AND IN THE BEGINNING IS THE END.

Dit is het belangrijkste thema binnen zijn werk. Het eeuwigdurende, het continue proces van vallen en opstaan, opbouwen en afbreken, geboorte en dood. Elke ster vergaat tot stof en uit dat stof  ontstaan weer nieuwe sterren. Hij gebruikt alles wat hij vindt als grondstof voor nieuw werk: stro, zonnebloemen, lood en zelfs asfalt. Hij laat schilderijen soms jaren buiten staan om de natuur zijn gang te laten gaan en werkt er daarna weer aan door.

Zelf heb ik geen echte ellende meegemaakt,  ben geboren in 1965 in een gemiddelde Hollandse familie. Ook ik neem dingen als vanzelfsprekend aan die niet vanzelfsprekend zijn. Dat ik elke dag eten en een huis heb, en dat er vervoer is als ik ergens naar toe wil. Het leven is natuurlijk helemaal niet vanzelfsprekend, het is een wonder hoe alles met elkaar in verband staat en hoe de natuur is opgebouwd.

In mijn werk spelen deze ideeën ook een rol; ik hou ervan dingen in stappen op te bouwen, en van gelaagdheid. Ik hou ervan hoe een schilderij ontstaat, groeit, net als de lagen van een ui. Als ik begin is er een vaag idee, een inspiratiebron. Maar hoe het er uiteindelijk uit komt te zien is vaak heel anders. Elke veeg die op het doek komt is een reactie op de vorige streken. Na elke streek loop ik naar achteren om het gevolg van mijn handeling te peilen.  Regelmatig stropt het proces en belandt een doek aan de kant. Dat zijn buitenkansjes: mooie voedingsbodems voor nieuw werk. Ik schilder niet graag op een wit doek, dat is te rustig, daar zit geen energie in.  Liever werk ik op een beschilderd doek:  Ik schuur, draai het doek en experimenteer er op los. Het creatieve proces begint bij de keus van het doek;  daar kan bijvoorbeeld een werveling inzitten, of een stuwing of rust. Als ik daar een ander schilderij op begin moeten die energieën naar elkaar gebracht worden en dat is heel spannend. Ik wordt dan geprikkeld dingen te doen die buiten mijn comfortzone liggen. Dit proces stelt mij voor keuzes die ik niet kan ontwijken; wat laat ik staan, hoe kan de energie gestuurd worden, versterkt? Alleen de werking van kleur al stelt me voor duizend nieuwe keuzes….

Hierdoor is het wel moeilijk te bepalen wanneer iets klaar is; net als alles in de natuur en wijzelf groeit ook een schilderij. En net als wijzelf is het nooit af.  Heden en verleden weven door elkaar. Als ik verander veranderen de schilderijen mee.